تمدن گیلان نزد عدهای از ایرانشناسان به تمدن تخممرغ مشهور است. اینکه در هر خانهای تخممرغ مازادی وجود داشته، باعث شده تا گیلانیان با خود فکر کنند که چگونه از این محصول بیشترین استفاده را ببرند تا آنجا که حتی برای استحکام بیشترِ ملات پل از تخممرغ استفاده میکردند.
آشپزان گیلانی هم از دیرباز سعی داشتند از تخممرغ بیشتری در غذای گیلکی استفاده کنند و همیشه ایدهای برای پخت تخممرغ به شکل کیک یا کلوچه داشتند تا خوراکی با ماندگاری بالاتر داشته باشند.
نبود امکان ساخت تنور زمینی و دیواری بهخاطر رطوبت بالا، محدودیتی بوده است تا اینکه با پیشرفت فناوری در منطقه و ورود آرد گندم و ادویههای وارداتی به گیلان، گیلانیان خوشذوق فن تهیه کلوچه را فرا گرفتند و شروع به تهیه کلوچههایی با مغزی ادویه و دانینه –علیالخصوص گردوی مازاد – کردند.
ایران امروزی خاستگاه کلوچه در جهان است؛ خمیری معمولا متشکل از روغن، تخممرغ، آرد و شکر که با مغزی از ادویه و دانینه پر میشده است. کلوچه با پخت غیرمستقیم تبدیل به خوراکی با ماندگاری بالا میشده که آن را به عنوان دهانگیره یا دسری دلچسب به همراه چای یا قهوه میل میکردند. گیلان امروزی دیرتر از سایر نقاط ایران فن پخت کلوچه را فرا گرفت ولی با سرعتی زیاد و بر اساس ذائقه تنوعپسند مردمان گیلان آن را به طعمها و ترکیبات متفاوت توسعه داد.
بهترین مناطق برای تولید این کلوچههای جدید حد فاصل شهرهای فومن تا صومعهسرا در غرب رشت و لاهیجان در شرق رشت بودهاند.
این مناطق در عین حال که به منابع چوب دسترسی خوبی دارند، در کوهپایه هستند و از رطوبت بالای جلگه در اماناند و همچنین با داشتن روستاهای کشاورزی متعدد منابع زیادی تخممرغ در اختیارشان است.
شاید کلوچه سنتی صومعهسرا به اندازه لاهیجان و فومن مشهور نباشد ولی همین ناشناخته ماندن آن مزیت بزرگی است که باعث شده روش تولید آن صنعتی و یکپارچه نشود و میراثی از طعم و مزه و روش پخت را با خود به یادگار داشته باشد.
استادکاران پخت کلوچه در صومعهسرا با وجود نزدیکی به فومن روش و دستور پخت خاص خودشان را توسعه داده اند و رمز و راز دستور کلوچه سنتی صومعهسرا را سینه به سینه منتقل کردهاند.
هر چند که امروزه تعداد زیادی از دستورهای پخت کلوچه سنتی در گیلان منسوخ شده و از یاد رفته است ولی قنادی اشهدی در تلاش است تا با بهکارگیری الگوهای جهانی این میراث کهن قنادی و هنر آشپزی گیلان را بازآفرینی کند.